Ein eventyr-roman

Om du ikkje har lese Momo av Michael Ende endå, har du ei fabelaktig oppleving føre deg. Momo, som bur i eit gamalt amfiteater og går rundt i si alt for store herrejakke og sin lappete kjole, har den eigenskapen at ho kan lytte. Verkeleg lytte. Det er eit talent som gjer at mange blir glad i henne og søkjer hennar selskap, både når livet er fint og når ting er vanskeleg, anten dei har mykje å fortelje eller ikkje heilt veit korleis ein skal finne dei rette orda. For alle i nabolaget er løysinga på det meste å "Gå til Momo!".

Etter kvart byrjar dei vaksne å kome sjeldnare og sjeldnare på besøk til Momo i dei gamle ruinane, Den prateglade frisøren blir sur og grinete, og byen blir utvida med store betongbygg som får alle delar av byen til å sjå like ut. Foreldra stoppar ikkje lenger opp for å leike med borna sine, og askegrå menn vandrar rundt i gatene med dei blygrå dokumentmappene sine. Det er mest som om tida er blitt mindre og ikkje strekk til, og Momo finn ut kva som ligg bak, byrjar endå meir uhyggjelege ting å skje.

kjelde

"Såvidt jeg kan huske har jeg levd bestandig."