Raudnande bær

No heng rognebæra mørkeraude og tunge ytterst på greinene. Medan du går gjennom kjende gater og stiar, enten på veg mot eller på veg vekk frå noko fint (eller kanskje med noko fint i begge endar), kan du putte ei av dei små raude kulene i munnen og kjenne den svakt bitre, forfriskande smaken som siv ut gjennom skalet når du suttar på den, og du kan smile til deg sjølv eller den som går ved sida di. Du kan tenkje på og ta innover deg alle fargane, smakane og impulsane som den komande hausten lokkar med, med ein palett av fargar som frydfullt utfordrar sansane som har dovna litt vekk i løpet av sommaren.

Og sånn i tilfelle rognen ikkje klarer å produsere nok raudt til lerretet, trør raudhyllen til med sine bær om er litt meir metalliske på farge.