Hauge

For tida er det to bøker som til ei kvar tid ligg attmed hovudputa mi: Dikt i samling og Dagbok 1924 - 1994 (Utval) av Olav H. Hauge. Å lese det som står skrive mellom desse permane er so utruleg vakkert, gjevande og tankevekkjande. Og ofte so veldig sårt. Av og til blir eg berre so overvelda av Hauge si evne til å setje ord saman at eg får klump i halsen og ikkje klarer å ta meg til med noko nyttig. Men det er heilt i orden.

Alltid ventar eg å finna (frå Glør i Oska)

Alltid ventar eg å finna
noko som gjev livet verd,
noko som er verdt å vinna,
som kan lyfta meg og tvinna
stål i viljen, stø mi herd.

Løysa meg frå tvils forbanning
so eg audmjuk bøygjer kne
for ei evig livsens sanning
som kan gje meg rettvis kanning,
mål å gå mot, tru og fred.

Sæl er den som strekt er dregen
og ser Herrens finger skriv.
Orm vert stav, og logeslegen
busk vert grøn att. Leit deg vegen
fyrr den stutte dagen sviv!