A sense of time passed

Vekene fer forbi, anten det er som skyer på ein vindfri dag, eller som sildrande bekkar etter kraftig regn. Men dei forsvinn ikkje. I staden smyg dagane og augneblinkane seg bakom ryggen, kitlar nakken og øyra, passar på at blikket vender framover mot det som kjem, men let herdane støtte seg mot det som har vore og framleis er der bak ein og inst i hjarterota. Minner ein på at ein er ikkje det same mennesket som ein var for tre månadar sidan, fem dagar sidan, i går, men samtidig er det lite som har endra seg.