For tida er dagane fylde med ordleiting og ordsmiing, tekøppar, instrumentalmusikk, filmopplevingar, viktige telefonsamtaler, lengting mot ting som finst der ute, samtidig som det kjennest heilt riktig å vere akkurat der eg er. Eg har tjukkelabbar på føtene kvar dag, og tidvis heng klipsøyredobbar på øyreflippane. Eg tek til meg av gode formuleringar, og prøver å omstille hjerna raskt når nye arbeidskrav skal skrivast. Og so er der stunder, slik som no, når alt ein treng gjere er å sitje med ein køpp grøn te og sjå ut på dei mjuke snøfluksene som legg seg på bakken i eit stadig tjukkare lag.