Å ta til seg og å dele

Før ein fekk sukk for seg var ein inne i den andre sommarmånaden. Det har so langt vore ein strålande sommar, og varmen og finvêret (og det forfriskande ruskevêret innimellom) har gjeve ein fleire høve til å nyte livet, innimellom eksamenslesing og -utøving. Og når livet byr på mange gleder (både kvardagslege og litt ekstra), lyt ein tidvis berre nyte og konsentrere seg om det som er der og då: late kameraet ligge so ein har begge hender fri til å plukke blomar, gestikulere eller klemme, late glimt og episodar lagrast som filmar i si eiga hjerne for so å spele dei om att for seg sjølv og smile av det, late inntrykka forbli uformulerte setningar som aldri blir publiserte nokon stad. Det har vore ganske tynt med innlegg på denne bloggen ei stund, og det har vore godt.

Men samtidig merkar eg at eg har sakna det å dele av alt det fine eg ser og får ta del i. Og no trur eg at eg er klar til å bruke overskotet til ikkje berre å ta til meg, men òg til å dele. Då startar eg like so godt med nokre bilete frå den fyrste fjordturen i juni.

Det er eit faktum at det ikkje blir skikkeleg fjordtur med mindre båtshunden er med, gjerne med snuten retta anten mot sjøsprøyten eller spennande lukter frå land.

 Når vêret er fint, sjøen roleg og dagen ung, høver det fint å utforske litt mindre kjende strender langs fjorden, og jau vart det ein ny favorittplass under asketre.

 Når ein går i fjæra eller sit i sanden, får ein ofte auge på vakre ting.

 Når ein er på steinkobben sitt teritorium, med alle dei luktene det inneber, skal det meir til enn tang og glatte fjæresteinar får å skremme firbeiningen vår.