Draumekrøniker, Del 7 - Kjolar og Trollpakk

Ein heilt tilfeldig dag. Eller, eigentleg er det jo natt, sola e 'kje oppe, men det e lyst nok te å kunne kallast dag. Perfekt tid på døgeret til å reise til nærmaste tettstad med klesbutikkar for å handle. Jau, det e nok dag.
Som vi alle veit, går ein alltid først inn på den butikken som sel dei rimelegaste klesplagga, og når desse kleda attpåtil e dei beste kan det jo ikkje bli betre. Eg skal ha ein kjole, ein fin ein. Ikkje det at eg veit kor og når eg skal bruke den, dessutan har eg jo festkjole frå før av, men ka gjer vel det?
Først ut er ein svart kjole i sateng, nokså elegant på same tid som at den er original med eit lag av chiffon utanpå det golvlange skjørtet. Snittet er tilnærma lik 1700-talets renessanse, med andre ord ein oppdatert klassikar. Kanskje litt vel klassisk?
Neste kandidat har ein djup blå farge, også den kan pryde seg i sateng, iallefall delvis. Bringa er tydeleg inspirert av den viktorianske moten, med blondar og korsettsnøring, som til slutt rundast av med ei stor, mørk sløyfe, før det struttande skjørtet tek over og skapar noko som minner meir om ein kjole frå den japanske stilretninga Gothic Lolita. Nei, det får no vere grenser!
Den tredje, ein raud, enkel kreasjon, er rett og slett alt for kjedeleg.
Nei, det nyttar visst ikkje her, eg får vandre vidare. For å spare tid går eg bort til dama som held på å henge opp nokre fleire plagg, for å forhøyre meg om kva for ein av dei andre butikkane som har høvelege prisar og dermed er verd å gå innom. Motvilleg nemner ho ein av konkurrentane.
I det eg skal til å gå, får eg auge på den perfekte kjolen: knelang, enkelt snitt, med sløyfer og blondar i fleng. Alt i ein pistasje-grøn farge, med hint av mørk mint... Men å kjøpe den no va berre for flaut (noke eg e veldig glad for i ettertid).
Eg hadde nett funne ein passande kjole (svart, stroppelaus, figursydd, med små, blå blomar broderte på) og skulle betale i det folk begynde å springe hysterisk rundt i senteret. Temmeleg forvirra går eg ut, kanskje eg då vil skjønne kva som er gale. Men nei, eg blir ikkje klokare av det. So då er det jo ikkje anna å gjere enn å spørre då. Fælt so mykje eg må spørre i dag då! Ei dame, eller kanskje va det ein mann, svarar stakato: "Dei kjem!" "Kven?" undrar eg, om muleg endå meir frustrert. "Trolla!" og med det eine ordet hiv han seg ut i kaoset av springane føter og veivande armar, let meg vere igjen der på sida med mitt forvirra uttrykk.
Utan at eg heilt veit korleis, er eg midt i ei rekke av menneske som sakte og hastande glir fram over ei steinur, det er nok eit rasfarleg område, der ein somme stader må hoppe for å kome fram over. Eg trur mest heile kommunen blir evakuert inn i nokre fjelldalar, men er ikkje det eigentleg det dummaste ein kan gjere? Det er trass alt troll vi har med å gjere, store troll som høyrer heime i sleke områder.
Men ein god ting kom no ut av turen: no veit eg ka slags kjole eg sk ha meg!

Draumekrøniker, Del 6 - På flukt... Igjen!

(Dinna krønika består av draumar frå tre netter på rad, som eg på ein merkeleg måte følte høyrde ihop som delar av same historia.)

Eg og onkelen min gjekk langs veggen på innsida av eit naust, og eg vart ganse overraska over at dette nauset var bygd slik at båten flaut i eit minst to meter djupt basseng, og kanten vi gjekk på var kanskje ein 30 centimeter brei. Sia det var ganske vanskeleg å gå på ei so smal stripe, tenkte eg at eg like godt kunne gå via båten, som låg nesten inntil veggen. Men i det eg hadde sett eine foten oppi begynte den å synke. Vatnet rundt båten vart fyllt med olje, og eg trakk foten tilbake so fort eg kunne før eg bråsnudde og gjekk tilbake den vegen vi hadde komt. Ved døra, stod ei høg, blond dame, og i det eg hadde trakka utanfor dørstokken, hoppa onkelen og bror min ut i vatnet. Litt forundra såg eg etter dei, før dama ved sidan av meg sa likegyldig og bekreftande: "Det er 828 meter ned til vannoverflaten" (ja, ho snakka sossete Oslo-vestkant).

So va det ein fest i bygda då, men eg kjente ingen av dei som var der. Kjedeleg so det va, gjekk eg ut, og utan at eg hadde lagt merke til det, viste det seg at dei hadde laga ei bakgate der, med ei metalltrapp som hang langs den eine veggen. Eg gjekk ned denne trappa, og då kom ein eg kjente, eller eg trudde eg kjente han, springande forbi, og eg skulle til å helse på han. Men han hadde ikkje tid til å leggje merke til meg, for etter han kom ein gjeng frå mafiaen og skaut villt rundt seg. I det eg skulle til å å til sides, var det ein av dei som skaut langs bakken, mest sannsynleg for å treffe føta hass, med maskingevær, men istaden pepra han leggane mine (ja bokstaveleg talt, med krydderet pepar!) . Det svei noke grådigt, og då eg såg ned på leggane mine var det fullt av små, raude prikkar. Kunne det her ha noko å gjere med den blonde sossedama frå tidlegare? Eg fann ut at det beste va å ikkje tenkje meir på det. Sjølv om eg hadde blitt skoten, blødde eg ikkje. Og det var ikkje noko problem å gå. Mafiaen forsette vidare, og eg gjekk ut av bakgata, og møtte endeleg på noken kjentfolk som hade tia te å prate.

Etter litt prating fann vi ut at vi skulle ta oss ein tur til utmarka ovanfor støylen, no kom det jo til å bli eit skikkeleg gullrush i området, det hadde tilogmed blitt opna ei saloon der. So då reiste vi no opp dar, men meir kan eg ikkje fortelje.

Draumekrøniker, Del 5 - Gjennom veggen

Eg stodi eit middels stort rom. Det var høgt under taket, hyllene var fyllte med gamle klede og ting. Etter å ha leita i alle krikar og krokar fann eg endeleg noko eg ville ha (for når eg hadde først gått inn i ein slik butikk, så måtte eg jo kjøpe noko). Det var ein blå/turkis kjole til 50 kroner; akkurat det beløpet eg hadde i lomma! Fornøgd gjekk eg bort til kassadama, og la kjolen på disken. "80 kroner," sa ho med eit likegyldig uttrykk. Eg protesterte, men då ho viste meg ein annan lapp der det stod "80 kr,-" skjønte eg at eg hadde tatt feil.
Eg kunne ikkje la den kjolen gå ifrå meg! So fort eg berre kunne, sprang eg ut i Oslos gater og leita etter mamma. Ho hadde sikkert tredve kroner, slik at eg kunne kjøpe det blå klesplagget. Det varte ikkje lenge før eg fann ho, og hadde returnert til butikken. Men... Alt var forandra! Dama bak disken var vekke, og no hadde butikken blitt overteke av ein mann. I eine enden av rommet var det stabla nokre kasser. Fortvila byrja eg å leite, men den blå kjolen var vekke. Då eg spurde en noverande innehavaren av butikken, sa han at han aldri hadde sett noko til ein slik kjole som eg beskreiv. Skuffa gjekk eg.

Neste dag var eg tilbake. Eg kunne rett og slett ikkje gløyme kjolen, og leita endå meir. Og underleg nok fann eg den, og betalte for den.
Ettersom eg no hadde funne det eg hadde leita so desperat etter, begynte eg å leggje merkje til alle dei andre vedunrelege tinga rundt meg. Sia eg ikkje hadde noke betre å ta meg til, gjekk eg likesogødt igjøna alle hyller og skap ein gong til. Der va utruleg mykje spennande! Gamle bilder og pyntefigurar og anna. Då eg trudde alle øskjer og skåp var endtevendte, spurde mannen, som no var blitt ganske gamal, om eg ville sjå endå meir. Klart ville eg det!

Han gjekk bort til eit gammaldags skrivebord med små hyller og skuffer, og opna ei lita luke for so å ta ut ei bok. Plutseleg begynte veggen til høgre for oss å opne seg, og eit kraftig lys strøymde utover rommet. Frå opninga høyrde eg ei stemme som sa namnet til den gamle (i skrivande stund er det umogeleg for meg å gjengje dette namnet. Kanskje var det for farleg for dei at eg visste det? Det einaste eg hugsar, er at det begynte p "O").
Veggen lukka seg, og alt vart stille. Men no var det ikkje berre eg og mannen i butikken; ved veggen som hadde opna seg, stod ein indisk gut, og saman med han var Peter, Kong Peter Den Store av Narnia! Mannen gjekk bort til Peter og la ei hand på skuldra hans. "Du må tilbake til Narnia, Peter. Dei treng deg," sa han, og dytta oss tre inn i veggen, som på ny hadde opna seg. han såg redd ut.
Så vart det mørkt, og den indiske guten leda oss opp og ned trapper, og snart visste eg ikkje om vi var på veg framover eller bakover. Etter det som verka som ei æve, stoppa han. "Eg håpar De kjem Dykk heim att," bukka han og opna ei luke over oss. Vi steig opp, og plutseleg var vi i ei gate med yrande folkeliv, men ingen bilar. "Bangkok," tenkte eg, men for å vere på den sikre sida, fann eg det lurast i å spørje ein forbipasserade om kvar vi var.
"Hong Kong," svara han

Draumekrøniker, Del 4 - Roque Ja og den oransje substansen

"Pass deg for løva," sa han til meg. "Ho er dum, men smart!" Går det i det heile tatt an? Det er jo enten eller, er det ikkje? Eg ville eigentleg spørre kva han meinte, men det hadde jo høyrt ganske tåpeleg ut om eg spurde om det var slik han nettopp hadde sagt det var. Etter ei kort stund fortsatte han: "Det er berre ein måte å beskytte seg mot henne på." Han viste meg ein rull med oransje netting. Ikkje det at eg visste kor han fekk det frå, eller kvifor... Han berre drog det fram når eg ikkje la merke te det. Han rista nettingen laus, i same augeblikk såg eg eit stort kattedyr kome springande opp bak han. Eg skulle til å rope, men før eg fekk laga ein einaste lyd, svinga han nettingen i ein sirkel rundt oss som eit gjerde, og løva stoppa. Med eit misfornøgd blikk såg ho på meg, før ho snudde ryggen til, og forsvann same vegen som ho kom.

"Kva er dette?" spurde, eller tenkte, eg ut i lufta. Både han og løva var sporlaust borte. Nettingen òg. Sidan eg ikkje hadde noko betre å finne på, so fekk eg vel prøve å finne nokon som kunne fortelje meg kva som var så spesielt med denne løva, og den oransje nettingen.

Eg blunka, og då eg opna auga mine igjen, stod eg på kanten av noko som kunne minne om ei sandvolleybalbane. Der var eit par mennekse dar, men på same måten som med netting-mannen kunne eg ikkje hugse andleta deira. Var eg i ein anna dimensjon kanskje, der folk ikkje hadde andlet?
To av dei kom bort til meg, og gav meg ein oransje paraply og eit grått armband. Men vent to litt! Den paraplyen var jo min, og det armbandet hadde eg laga sjølv. Kvifor hadde desse folka mine ting? Eg fekk ikkje noko svar på det, men dei sa at tinga mine ville beskytte meg mot løva.

For å vere ærleg, så var eg ganske lei av alt dette snakket om "løva". Folk snakka jo ikkje om anna, og dei tok tilogmed mine eigendelar. Nei, dette vart for dumt! Eg slengde paraplyen inn i baksetet på bilen vår, før eg smelde den igjen. Det skulle eg ikkje ha gjort. For på hi sida av bilen stod plutseleg ho... Løva! Eg opna døra så fort eg kunne, og tok ut paraplyen. "Ikkje prøv eg på noko," glefste eg mot henne. Overraskane nok tok ho til motmæle. "Den paraplyen kan ikkje beskytte deg," flirte ho, og viste fram eit stykke av paraply-mekanismen. Snikande sirkla ho meg inn.
"Du kan ikkje gjere meg noko!" ropte eg, og held fram armen mi så ho skulle sjå armbandet. Korleis det hamna på handleddet mitt e uforklareleg, men det forandra ingenting.

Draumekrøniker, del 3 - Forfølgjaren er nær

Vi sat midt i salen. Klart, vi var jo dommarar på UKM! Men sjølv om vi eigentleg skulle halde meiningane våre for oss sjølve, so diskuterte vi høglytt innslaga som kom. Det va no voldsomt kor kjedeleg det skulle vere då, og no so eg va so trøtt! Men eg kan jo ikkje sove no... Putt sann, kven merkar vel om eg søv? Det er jo berre ein draum uansett.

Eg stod på ein stol for å rekke opp til det øverste hjørnet av skåpet, medan eg samla saman alle smoothiane som stod der. Dei måtte for all del ikkje stå so openlyst, då ville jo han skjønne at eg var her med ein gong. då eg va ferdig og hadde pakka vekk alle flaskene tok eg til på neste rom med hylle. Smoothie dar òg.
Medan eg stod dar, i rommet som for øvrig var gamlerommet mitt, kom to-tre vener inn med kvar sin søppelsekk, full av høghæla, svarte sko. "Bra, set dei ved bordet der," sa eg. Når kom det møbelet dar, forresten? Det bordet høyrer til i raudehuset som vi leiger ut... Eller kanskje har eg berre sett det i ein katalog? Gutane gjekk ut, og ein av dei hadde tatt på seg ein av skoa, den einaste som ikkje var heilt svart. Den var jo svart, men hadde eit slags trekk; beige med lyse roser på. "Hei, du kan ikkje gå slik!" ropte eg. Ikkje fordi det var ein høghælt damesko, men rett og slett fordi ein kan ikkje gå i ein finsko og ein joggesko! So som logisk var, kasta eg den andre skoen etter han. Ikkje det at eg hugsa at det er sett på som ein fornærmelse av arabarar, men so var jo ikkje han arabar heller.
So gjensto siste del av planen. Kva planen gjekk ut på heilt eksakt visste eg ikkje, men vi gjekk no langs elva for å dekke over skiten etter hunden vår. Klart ville han sjå etter spor frå hunden vår, sjølv om ho ikkje hadde vore i nærleiken av oss på lenge.

So va det tid for evakuering. Eg visste eigentleg ikkje kvar eg skulle gjere av meg, men pappa og bror min sprang i forvegen. Korfor sprang dei så fort? Dei veit jo at eg ikkje klarer å halde følgje med dei, føta mine er jo blytunge. Eg sprang i slow-motion, tjue meter. Då datt eg. Sjølv om det va berre ein tynt lag med snø på bakken va det vanvitting tungt å springe. Etter to tjuemetrar til samt like mange fall, var eg komt til nabohuset. Dar sto grannekona i rosa morgonkåpe og tøflar. "Men... Ho bur no ikkje i det huset!" tenkte eg medan eg kava meg vidare.

So, ette mykje strev, kom eg endeleg te svingen. Det skulle bli gødt med nedoverbakke. Men dar sto han! For fyrste gong såg eg andletet hans: han hadde grå bart og skalla hovud, samt ei hue. Ja, eg veit han var skalla, for det var ingen andre enn musikk- og naturfaglæraren min! Eg bråsnudde, og ut fra hagen til ein av naboane kom ein eller to av venene mine, samt bror min. kva dei gjorde med læraren veit eg ikkje, for eg snudde ryggen til.

Draumekrøniker, Del 2- Tre bryllaup og ein riddar 2/2

Dagane gjekk vidare, og søskenbarna mine frå morssida kom for å bu i gymbygget saman med meg. Dei fekk dele eit par sofaar på det gamle legekontoret, eg kunne jo ikkje gje dei kvart sitt rom! Som om det ikkje var nok å ha fullt av fotografar snikande rundt i slottet til ei kvar tid... Men eg var no glad dei ville bu der og halde meg med selskap lell.

Ein dag eg var på veg frå dei og ut til ein av gangane, gjekk eg forbi ei dame, og frekk som ho var tok ho eit nærbilete av meg, og den augeblinken eg hadde gått forbi henne, bråsnudde eg meg mot henne. "Kva held du på med?!" sa eg høglytt, før eg tok frå henne kameraet. då ho prøvde å ta det tilbake, ropte eg jo sjølvsagt på vaktene mine (det er jo i slike tilfeller ein treng dei) og bad dei hente dronninga, altså mor mi.
Men det var far min som kom i staden, så han tok henne inn på eit rom for å forhøyre henne. Imens, hang eg ilag med nokre av riddarane og dei to kjekke brørne til veninnene mine.

Engeleg var dagen for brullapet der. Eg tok på meg dei finaste kleda eg hadde, og fòr av stad. Eg kunne jo ikkje gå glipp av dette! Då eg såg den kjekkaste av dei to unge gutane, smilte eg det breiaste eg kunne, og såg med glede på korleis dei tre veninnene mine vart gifte bort til kvarandre sine brør, inkludert han. Under vigselen heldt eg rundt halsen på den rosa dragen min, og fekk den til å fyke opp så eg kunne sjå betre. Det var eit fantastisk brullaup, alle tre jentene var vakre som alvar, og hadde funne seg flotte mannfolk!

Vel tilbake i gymbygget var alle ungjentene på veg ut av ein av gangane. Ved ein av veggane sat ein riddar ved eit bord og skreiv autografar til jentene som gjekk forbi, og dei som spurde fekk også ein klem eller eit kyss på kinnet. Han hadde langt brunt hår, knytt i ein hestehale og markerte trekk. Som prinsesse stod eg sjølvsagt ved sidan av han, sidan han skulle reise bort. Fleire gongar såg han opp på meg og smilte med eit nydeleg smil med smilerynker. Eg smilte tilbake og såg på den store flokken av jenter som gjekk forbi.
Eit herleg prinsesseliv!

Draumekrøniker, Del 2- Tre bryllaup og ein riddar 1/2

Høgdepunktet for festen nærma seg, det var høgtideleg dette. Eg og tre andre veninner sat ved eit bord til venstre i den vesle gymsalen, så vart to namn ropt opp. eg og ei av veninnene mine reiste oss opp og gjekk fram i salen og stilte oss framfor talarstolen, tok mikrofonen. folk var nok spente no, kva kom vi til å seia? Så gjorde vi det ei alle hadde venta på; vi sette i gong og song av full hals, og gjorde eit par voldsomme dansetrinn. Forsamlinga jubla og song med, i ekte musikal-stil. Det var happy ending.
Etter ei heller opplivande oppvisning av oss sette vi oss tilbake på stolane våre. På vegen smilte folk til oss og ropte eit eller to rosande ord; vi hadde tross alt redda heile kongeriket. Eg pusta ut og let meg gli ned på setet mitt. Herleg at det var over, alle desse farane vi hadde vore gjennom. Og belønninga var jo ikkje so verst: Heile gymbygget til odel å eige, høveleg for ei prinsesse som meg.

Då festen hadde stått stille ei stund, kom nokon eg ikkje hadde trudd skulle kome. Den veninnda mi som var med meg fram til talarstolen har ein eldre bror, og det var jo ikkje så rart at han var der, men det som overraska meg, var at dei andre to hadde òg fått seg eldre brør. Ein av dei hadde mørkt hår og smalt ansikt, høg. Den andre var lavare, og hadde eit breiare ansikt med markerte trekk og brune auge. Ansiktet var omkransa av mørkebrunt, bølgjete hår, alt i alt ein kjekk ung mann, og eg må innrømme eg vart litt usikker på kva eg skulle seia for å ikkje vere dum. Om alt gjekk som eg håpa, ville eg få sjå meir til han i nærmaste framtid.